دور جدید روابط پنهان میان سرویس های امنیتی سعودی و اسرائیلی به سال 2005 باز می‌گردد. در این سال شاهد تغییر و تحولی اساسی در کادر و ساختار امنیتی سعودی هستیم. شورای امنیت ملی سعودی با دستور ملک فهد تأسیس و ریاست آن به بندر بن سلطان که تا آن زمان سفیر سعودی در واشنگتن بود سپرده شد.

خوی ماجراجو، روابط نزدیک با محافل افراطی و صهیونی آمریکا و نیز ضدیت افراطی وی با تشیع انقلابی و جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت، موجب شد تا وی با جلب نظر فهد پادشاه عربستان که در این موارد با وی هم نظر بود، برای جلب همکاری با اسرائیل در تهاجم بر علیه منافع جمهوری اسلامی‌ایران در چهارچوب دیپلماسی پنهان روابط میان دولت سعودی و دولت صهیونیستی را برقرار سازد. لذا بندر بن سلطان را می توان معمار روابط پنهانی سعودی - صهیونی دانست.

ملک فهد از 1982 تا 2011 پادشاه سعودی

بندر بن سلطان بن عبدالعزیز، نوه ملک عبدالعزیز بن عبدالرحمن معروف به ابن سعود بنیانگذار حکومت موروثی و سلطنتی ارتجاعی سعودی در سرزمین حجاز و عربستان و برادرزاده ملک فهد و ملک عبدالله است. پدر وی سلطان با فهد برادر خونی و دومین نفر پس از فهد از شاخه سدیری ها ( هفت برادر فهد: سلطان، سلمان، عبدالرحمن، نایف، ترکی، احمد بن عبدالعزیز) به عنوان بانفوذترین شاخه خاندان سعودی بود که در طول حیات خود از 1962 تا 2011 وزیر دفاع سعودی و از 2005 تا 2011 ولیعهد سعودی بود.

سلطان بن عبدالعزیز (1929 – 2011)

بندر بن سلطان متولد 2 مارس 1949 و فارغ التحصیل کالج نظامی Cranwell نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و دوره تکمیلی خلبانی جنگنده نظامی خود را در کالج صنعتی نیروهای مسلح ICAF و پایگاه نیروی هوایی ماکسول ایالات متحده آمریکا گذراند. در سال 1977 با جت جنگنده خود سقوط کرد و دچار آسیب دیدگی شدید از پشت شد. وی دارای مدرک کارشناسی ارشد در سیاست عمومی بین المللی از مدرسه مطالعات بین المللی پیشرفته (SAIS) دانشگاه جانز هاپکینز واشنگتن است.

وی با درجه سرهنگ دومی به نیروی هوایی سلطنتی عربستان پیوست. او فعالیت دیپلماتیک خود را از سال 1978 به عنوان نماینده خصوصی ملک خالد پادشاه عربستان برای خرید جنگنده های F-15S آغاز کرد و توانست با برقراری یک لابی قدرتمند، کنگره ایالات متحده را به تصویب فروش این جنگنده ها به سعودی متقاعد کند.

در سال 1980 به نفع رونالد ریگان در انتخابات آمریکا فعال بود و در سال 1982 وابسته نظامی سعودی در آمریکا شد و در 24 اکتبر سال 1983 سفیر سعودی در آمریکا شد. از 1983 تا 2005 بندر با 5 رئیس جمهور، 10 وزیرخارجه و 6 دوره کنگره و سنا سروکار داشته و همزمان سفیر منحصر بفرد پادشاه سعودی و فرزند کاخ سفید خوانده می شد. در این سه دهه وی چهره اصلی لابی سعودی در آمریکا شناخته می شد و در این مدت روابط صمیمی شاهزاده بندر با رهبران و سیاست گذاران آمریکا برقرار نمود که البته در این مسیر به جریان های راست افراطی سیاسی یعنی نومحافظه کاران مرتبط شد و پیوندهای عمیقی یافت.

نخستین پروژه امنیتی بندر بن سلطان در آغاز دهه 1980 در ارتباط با اشغال افغانستان توسط ارتش سرخ مسکو رقم خورد. مشارکت فعال در تأسیس شبکه جهانی جهادی علیه شوروی که مبنای پدیدار القاعده و طالبان در دهه های آینده گردید. این پروژه بر اساس استراتژی پیشنهادی مسکیتو (پشه مالاریا) کنت الکساندر دومارانش رئیس وقت سرویس اطلاعات خارجی فرانسه SDECE و منادی جنگ جهانی چهارم به دولت ریگان راه اندازی شد. بر اساس این استراتژی و پروژه به منظور زمین گیر کردن ارتش سرخ در افغانستان شبکه ای جهانی از کاخ سفید تا چین تشکیل شد که هدف اصلی آن آموزش، سازماندهی و گسیل مجاهدین اهل سنت از تمام کشورهای اهل سنت تحت هدایت و مدیریت افسران اطلاعاتی CIA در خاک افغانستان بود.

در سال 1979 حادثه ای رخ داد که به شدت آل سعود را نسبت به رادیکالیزه شدن جریان‌های سلفی – وهابی علیه آل سعود نگران کرد که اشغال افغانستان توسط شوروی به شدت این رژیم را مشعوف ساخت. چه اینکه این تهاجم فرصتی تاریخی پیش روی آل سعود برای سوق دادن جریانهای رادیکال سنی از تقابل با آل سعود به سوی شوروی قرار می داد. و اما آن حادثه.

                                 محمد عبدالله قحطانی                                                  

در بامداد 12 ذیحجه 1399 قمری (20 نوامبر 1979میلادی) گروه مسلحی متشکل از 200 تا 300 تن که تعدادی از آنها دانشجویان علوم دینی و برخی مصری و یمنی و کویتی بودند، به فرماندهی قحطانی، بعد از اقامه نماز صبح مسجدالحرام را اشغال کردند. یکی از رویدادهای پراهمیت تاریخ معاصر که کمتر بدان توجه شده است؛ جنبش موسوم به «جهیمان» در مکه مکرمه است. این گروه مذهبی با تفکر سلفیت موعودگرا که شدیدا با حکومت آل سعود در عربستان مخالف بودند، رهبری جنبش را افرادی به نامهای «جهیمان العتیبی» که وهابی مذهب بود و «محمدبن عبدالله القحطانی» به عهده داشتند.

جهیمان العتیبی

آنها بلافاصله بعد از اشغال مقدس‌ترین مکان مسلمانان جهان، مدعی ظهور «فرستاده موعود» یعنی محمدبن عبدالله القحطانی شدند. این گروه پس از حدود 22 روز مقاومت در برابر پلیس عربستان، سرانجام سرکوب شده و شکست خوردند. گفته می شود دولت عربستان برای سرکوب گروه «القحطانی» تعداد زیادی کماندو و نیروی مخصوص از فرانسه درخواست کرد و نهایتا با کمک این نیروهای مخصوص خارجی توانست این شورش عجیب را مهار کند.

شکست نیروهای عتیبی و جهیمان

دولت عربستان بعدها اعلام داشت که نیروهای دولتی این کشور در جریان درگیری 127 کشته و 461 زخمی داشته است و 117 تن هم از اشغالگران کشته و بقیه دستگیر شدند. در صفر 1400ق/ژانویه 1980م تعداد 63 تن از دستگیر شدگان از جمله جهیمان العتیبی را پس از محاکمه سریع و سری به چند دسته تقسیم کردند و هر دسته را به شهری فرستادند و در صبح روز 19 صفر 1400قمری9/ ژانویه 1980میلادی همگی را در میادین آن شهرها گردن زدند. این شورش پیامدهای زیادی بر ساختار حکومت عربستان گذاشت.  مهمترین منبع مشروعیت حکومت سعودی؛ حفاظت و حراست و میزبانی از «حرمین شرفین» است، بنابراین اصلاحات زیادی برای جلوگیری از تکرار این واقعه انجام شد. دولت عربستان به این منظور، تغییراتی در سطح فرمانداران و امیرانی که از سوی مخالفان متهم به فساد شده بودند، ایجاد کرد و در جمادی الاول 1400قمری/مارس 1980میلادی، کمیته ای مرکب از 8 تن به ریاست شاهزاده نایف وزیر کشور تشکیل شد تا 200 ماده براساس اصول اسلامی، به عنوان قانون اساسی برای اداره کشور تدوین کند تا تحولی در ساختار سنتی حکومت سعودی در عربستان ایجاد شود.

مدیریت پروژه جهاد مقدس علیه سرخ‌ها در ریاض اما در دست ترکی فیصل پسر عموی بندر و رئیس وقت سرویس امنیتی سعودی بود. ترکی بمدتی طولانی از 1979 تا 2001 ریاست سرویس امنیتی سعودی را عهده دار بود و تا آن هنگام مرد امنیتی رده یک سعودی بود. وی اما اکنون جای خود به عموزاده سدیری‌اش سپرده است. اگرچه نخستین ارتباطات میان آل سعود و اسرائیل از دوران کمال ادهم رئیس سرویس امنیتی پیش از ترکی آغاز شده بود، اما این روابط تحت نظارت ترکی تداوم یافت. که برای نمونه می توان به دیدار وی با دانی ایالون سفیر اسرائیل در واشنگتن از  2002 تا 2006 اشاره کرد. این دیدار در واشنگتن و در دورانی سفارت ترکی از جانب آل سعود در آمریکا صورت پذیرفت.

شاهزاده «ترکی الفیصل»، سفیر وقت عربستان سعودی در واشنگتن و رئیس سابق دستگاه اطلاعات اولین کسی بود که آشکارا و علنی از روابط تل آویو – ریاض سخن گفت. وی در زمان شرکت در کنفرانس اقتصادی دافوس که  دور خاورمیانه آن در شرم الشیخ مصر در بهار سال 2006 میلادی برگزار شد، از یک خبرنگار صهیونیست استقبال کرد. او با این خبرنگار گفت و گویی مشروح انجام داد که شامل مجموعه ای از نصیحت ها به «ایهود اولمرت»، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی درباره چگونگی پیشبرد روند صلح در منطقه بود. تقریبا یک ماه پس از آن شاهزاده ترکی الفیصل تأکید کرد که کشور متبوعش با استفاده از تمامی ابزارها تلاش می کند تا فلسطینی ها را در خصوص پیروی از روش مقاومت مسالمت آمیز به سبک «مهاتما گاندی»، رهبر هند قانع و آنها را به صرف نظر کردن از مبارزه مسلحانه وادار کند، زیرا این نوع مبارزه به دلیل تفاوت آشکار در موازنه قوا به نفع اسرائیلی ها برای فلسطینیان بی فایده خواهد بود.

*آل سعود و انقلاب اسلامی ایران؛ توطئه و خشونت

هراس اصلی سعودی اما در دهه 1980، انقلاب اسلامی در ایران بود. این هراس بنیادی موجب شد تا اعراب خلیجی هزینه‌های جنگ صدام با ایران را تقبل کنند. هراس آل سعود البته به اینجا خاتمه نیافت. هراس اساسی آنها از سیاسی شدن حج ( به تعبیر امام خمینی حج ابراهیمی) توسط ایرانی‌ها بود. برای حل این مسئله پدر بندر، سلطان بن عبدالعزیز وزیر دفاع وقت سعودی برای هماهنگی با آمریکا، وزیر دفاع وقت آمریکا در دولت ریگان، «گاسپار واینبرگر» را درست سه ماه پیش از برگزاری حج سال 1366، به ویلای شخصی خود در سواحل جنوبی فرانسه دعوت نموده طرح حمله و کشتار حجاج ایرانی را با او مطرح و مجوز این عملیات کشتار را از واینبرگر اخذ کرد.

سلطان بن عبدالعزیز وزیر دفاع سعودی و گاسپار واینبرگر وزیر دفاع ریگان

سلطان بن عبدالعزیز چند ماه پیش از این دیدار، طی قراردادی با سرویس امنیتی G.S.G.9 آلمان و استخدام مؤسس و فرمانده وقت این سرویس، ژنرال اولریش ویگنر را به منظور انجام عملیات ضد شورش و قلع و قمع حجاج به استخدام سرویس امنیتی خود در آورد. ویگنر که خود از دوستان صمیمی چارلی بکویث فرمانده نیروی دلتا در عملیات طبس بود و با نیروهایش در عملیات طبس شرکت داشت، روابط بسیار نزدیکی با نیروهای امنیتی اسرائیل داشت. چه اینکه خود تربیت شده و دست آموز سرویس‌های امنیتی اسرائیل پس از حادثه المپیک مونیخ در سال 1972  بود. پس از این حادثه مقرر شد تا اسرائیلی ها برای آلمان غربی یک سرویس امنیتی و نیروی ضربت ویژه راه بیاندازند.

بدین منظور ویگنر انتخاب و به فلسطین اشغالی گسیل شد و در سرویس ضربت Sayeret Matkal اسرائیل به فرماندهی سرهنگ یوناتان نتانیاهو و سرگرد ایهود باراک آموزش دیده به آلمان غربی بازگشت و سرویس امنیتی G.S.G.9 آلمان را بر اساس مدل Sayeret Matkal راه انداخت. یوناتان نتانیاهو در سال 1976 در عملیات انتبه توسط Sayeret Matkal در اوگاندا کشته شد.  

 اولریش ویگنر در کنار نیروهای واحد Sayeret Matkal

یوناتان نتانیاهو فرمانده واحد Sayeret Matkal و آموزش دهنده ویگنر

اولریش ویگنر در روز کشتار حجاج ایرانی در مکه مکرمه و جمعه سیاه خود شخصاً نیروهای امنیتی و ضدشورش سعودی را فرماندهی و هدایت می کرد. پس از این عملیات از دولت سعودی مدال شجاعت دریافت کرد.

 حجاج کشته شده ایرانی در حج خونین 66

در 16 اکتبر سال 2005 ملک عبدالله در پاسخ به تغییرات ژئوپولیتیک مهم در منطقه شرق میانه بویژه اشغال عراق توسط آمریکا و با ورود ایالات متحده به عنوان یک بازیکن بزرگ در منطقه و به منظور تأسیس «یک مرکز برای بازسازی و سازماندهی مجدد سیاست ملی سعودی در دوران جهانی شدن» در عین حفظ نفوذ منطقه ای خود در شبه جزیره عربستان و هم چنین حفظ عربستان سعودی به عنوان یکی از برجسته ترین بازیگران جهان اسلام و نقش مهمی که این کشور در سیاست انرژی جهان دارد. دستور راه اندازی شورای امنیت ملی عربستان SNSC را به ریاست بندر بن سلطان را صادر کرد. بندر بن سلطان موظف شده بود تا با ایجاد یک مکانیزم سازمانی برای هماهنگی سیاست های داخلی و خارجی مربوط به امنیت ملی، سعودی را به پاسخگویی سریع به تغییرات در محیط های داخلی، منطقه ای و بین المللی قادر سازد.

در 20 جولای 2012 نیز بندر بن سلطان با حکم ملک عبدالله به جای مقرن بن عبدالعزیز به ریاست سرویس امنیتی عربستان (  رئاسة الاستخبارات العامة‎) منصوب شد و در عمل اصلی ترین نهادهای امنیتی سعودی یعنی شورای امنیت ملی و سرویس امنیتی را در اختیار گرفت تا به قوی ترین رجل سیاسی امنیتی پس از پادشاه و هم چنین مغز امنینی سعودی تبدیل شود.

*تاریخ روابط پنهان سعودی و اسرائیلی

روابط عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی روابطی دیرینه و قدیمی است، به گونه ای که اسناد موجود نشان می دهد، این رابطه از دهه شصت قرن بیست میلادی میان دو طرف وجود داشت، یعنی حداقل از زمان جنگ یمن. در آن دوره عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی در تضعیف «جمال عبد الناصر»، رئیس جمهوری وقت مصر منافع مشترکی داشتند، توافقی که شکست سال 1967 را به دنبال داشت.

جنگ یمن (1962 – 1970) را می توان نقطه آغاز روابط رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی به شمار آورد. در آن زمان برای نخستین بار مقامات مسئول دو طرف توسط «جولیان ایمری»، عضو مجلس نمیندگان انگلیس و از محافظه کاران کینه توز علیه مصر با هم دیدار کردند.

دنکان ساندیز – ایمری در کتابش «درگیری در یمن» می نویسد: به ملک فیصل، پادشاه وقت عربستان سعودی خبر دادم که موفقیت عبد الناصر در یمن خطری برای تامین نیازهای نفتی ما خواهد بود، به همین دلیل همه طرف های ذینفع باید در برابر وی مقاومت کنیم.

او می گوید: من همان کسی بودم که به فیصل پیشنهاد کردم تا یمن را به عنوان دامی برای عبدالناصر قرار دهد تا آن را غرق در جنگ داخلی کند و این امر مستلزم شکل گیری چارچوبی سیاسی برای مبارزه با ناصریسم خواهد بود که این امر از طریق اعطای نقش به رژیم صهیونیستی و کاهش دشمنی سعودی ها محقق می شد.

همچنین این روزنامه در شماره منتشره می 2008 خود اعلام کرد که دو هواپیمای رژیم صهیونیستی جهت کمک به نیروهای طرفدار نظام امام بدر در زمان درگیری وی با ارتش مصر مشارکت داشتند، ارتشی که جهت حمایت از انقلاب در دهه شصت قرن بیست گذشته به یمن اعزام شد.

همچنین بر اساس اعلام روزنامه فوق نیروی هوایی رژیم صهیونیستی چند پرواز را بر فرار یمن انجام و طی عملیات موسوم به «صلصله» سلاح و ساز و برگ های نظامی را برای طرفداران امام بدر فرو ریخت.

بنابر اعلام این روزنامه هواپیماهای رژیم صهیونیستی در جنگ علیه ارتش مصر و نیروهای انقلابی یمن 14 پرواز هوایی را انجام داده و طی آن اقدام به فروریختن سلاح، ساز و برگ های نظامی، مواد غذایی و تجهیزات پزشکی جهت کمک به نیروهای طرفدار امام بدر- آخرین أمام یمن – فرو ریختند. روزنامه مذکور اسنادی محرمانه از این اقدامات و تصاویر و همچنین تصاویری از برخی از کسانی که آنها را طرفداران امام بدر می نامید و سلاح ها و تجهیزات نظامی صهیونیستی در دستانشان بود، را منتشر کردند.

ایمری در کتابش اذعان می کند که «عدنان خاشقجی» – که یکی از نزدیک ترین افراد به ملک فهد، پادشاه وقت عربستان سعودی به شمار می آمد - قبل از آن که روابط عربستان سعودی با رژیم صهیونیستی طی دهه های هفتاد و هشتاد قرن بیست میلادی علنی شود، با رژیم صهیونیستی رابطه داشته است و می افزاید، او کسی بود که بودجه لازم جهت خرید سلاح و به کارگیری مزدوران صهیونیست، انگلیسی، فرانسوی، بلژیکی و آفریقای جنوبی را فراهم و آنها را جهت حمایت و مسلح کردن قبایل یمنی طرفدار عربستان و پادشاهان سعودی و مخالف عبدناصر به یمن اعزام کرد و برای این که این رابطه ارتباطات مستمر باقی بماند، دفتر ارتباطات سعودی – صهیونیستی را تحت پوشش فعالیت های بازرگانی و تجاری راه اندازی کرد. بسیاری از اسناد صهیونیستی به عمق روابط صهیونیستی – سعودی اشاره دارد و این روابط را روابط سیاسی و استراتژیک توصیف می کند. این حقیقتی است که بسیاری از اسناد صهیونیستی بر صحت آنها تأکید دارد که در این جا به برخی از نمونه اشاره می کنیم:

*«هرش گودمن» در 11/10/1980 مقاله ای را در روزنامه جیرو زالیم پست به رشته تحریر در می آورد که بیانگر تفاهم آشکار در روابط عربستان سعودی و صهیونیستی به خصوص طی سال‌های 1967- 1973 است.

او می نویسد: اگر مصر به عربستان سعودی کم جمعیت و طرفدار غرب دست اندازی کند، حاکمان سعودی می دانند که رژیم صهیونیستی برای دفاع از سعودی ها جهت حمایت از منافع غرب دخالت خواهد کرد.

در ماه می سال 1994 یوسی ملمان و دان راویو از کارشناسان امور اطلاعاتی و امنیتی، تحقیقی را با عنوان «دوستان عمل گرا» منتشر کرده و در آن به اسرار هم‌پیمانی صهیونیستی - سعودی پرداختند. در این تحقیق آمده بود که «سعودی ها به طور رسمی و علنی در حالت جنگ ظاهری با رژیم صهیونیستی هستند، اما تصمیم گیرندگان حاضر در این رژیم می دانند که عربستان سعودی کشوری است که به منافع رژیم صهیونیستی کمک می کند و هماهنگی میان آل سعود و صهیونیست ها همواره در بالاترین سطوح بوده و عربستان سعودی علی رغم بکارگیری گفتمان ضد صهیونیستی همواره با رژیم صهیونیستی در ارتباط بوده است. در عرصه اطلاعاتی نیز افسران عملیاتی سازمان جاسوسی موساد با افسران امنیتی و دستگاه های اطلاعاتی خاندان حاکم سعودی بارها ملاقات کرده و درباره روش های تضعیف نیروهای ملی گرا و ترقی خواه در منطقه عربی با هم تبادل نظر کرده اند، اما سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا موسوم به سیا همیشه از ارتباطات سری میان عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی آگاه بوده و مشوق آن بوده است.

* «الکساندر بلای»، پژوهگشر مرکز تحقیقات ترومن در مقاله ای در فصلنامه «جروزالم کوارتری» با عنوان به سمت همزیستی مسالمت آمیز صهیونیستی – سعودی می نویسد: عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی روابط دوستانه ای را با هم برقرار کرده اند و در پی حوادث انقلاب سال 1962 یمن همواره با یکدیگر در ارتباط بوده اند، چون آنها هدف مشترکی را دنبال می کردند، یعنی «مقابله با دشمن مشترک» که در مقاباه با پیروزی نظامی عبد الناصر در جزیره العرب نمود پیدا می کرد.

او در جای دیگر می گوید که مصاحبه ای را با «آهارون ریمز» (1970-1965) سفیر سابق رژیم صهیونیستی در لندن انجام داده و او از روابط دوستانه موجود میان ملک سعود و ملک فیصل با رژیم صهیونیستی آگاهی و با آنها روابط تنگاتنگی داشته است.

* در جریان کنفرانسی که در سال 1978 میلادی در واشنگتن جهت بحث درباره توازن استراتژیک در خاورمیانه برگزار شد، یکی از کارشناسان نظامی رژیم صهیونیستی گفت که وی طی 15 سال گذشته حداقل سه تلاش صورت گرفته برای براندازی حاکمان سعودی از طریق ترور پادشاه را ناکام گذاشته است و سرویس های اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در این موضوع دخالت کرده و تلاش های مربوط به اجرای ترور را ناکام گذاشتند، زیرا رژیم صهیونیستی از اهمیت حفظ رژیم آل سعود در منطقه جهت خدمت به اهداف استراتژیک اسرائیلی آگاه هستند.

این کارشناس مسائل استراتژیک اسرائیل می افزاید: روزنامه «داوار» در سال 1978 میلادی مطالبی را منتشر کرد که تایید کننده سخنان اوست. او می گوید: تعدادی از نزدیکان «شیمون پرز»، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی به همراه دو نفر از ما با فرستادگان سعودی نشستی را برگزار کردیم و طی این نشست صهیونیست ها اطلاعاتی در خصوص برنامه ریزی برای ترور تعدادی از افراد خاندان حاکم سعودی ارائه کردند تا در مقابل رژیم سعودی خدماتی را به رژیم صهیونیستی ارائه کند. اما درباره ماهیت این خدمات سخنی نگفت.

* «ساموئل سیواو» در کتاب خود با عنوان «اسناد سری اسرائیل» می گوید: رژیم سعودی گزارش های اطلاعاتی دوره ای را درباره اوضاع خاورمیانه و تحلیل و ارزیابی آنها را از مسئولان اسرائیلی دریافت می کند.

این پژوهشگر می افزاید: خاشقجی با فرستاده پرز در سال 1983 در لندن به حضور «رابرت مک فارلین»، مشاور امنیت ملی آمریکا در دولت ریگان ملاقات کرد. خاشقجی در این دیدار گزارش سری 47 صفحه ای را به نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی ارائه کرد که شامل جزئیات دقیقی درباره اوضاع منطقه بود. او همچنین در گزارش خود پیشنهاد کرده بود تا برنامه توسعه اقتصادی برای خاورمیانه شبیه «طرح مارشال» تدوین کند. او همچنین پیشنهاد کرد تا آمریکا، عربستان سعودی و کویت مبلغی به میزان 300 میلیارد دلار جهت سرمایه گذاری در رژیم صهیونیستی و کشورهای عربی که توافقنامه صلح را قبول می‌کنند، اختصاص دهند.

روزنامه صهیونیستی «معاریو» در تاریخ 19/11/1991 اعلام کرد که شاهزاده بندر بن سلطان سفیر وقت عربستان سعودی در واشنگتن با گروهی از رهبران یهودی – صهیونیست مقیم نیویورک در منزل «تصیوی شالوم»، میلیونر یهودی ملاقات کرده است و سفیر عربستان سعودی در جریان این دیدار تأکید کرده که ریاض هیچ مخالفتی با سیاست های اسرائیل در منطقه ندارد.

او تأکید کرد که این سیاست کاملا به نفع رژیم سعودی است و بندر شخصا بر سازماندهی سفر محرمانه هیاتی از فعال ترین عناصر جنبش صهیونیسم به عربستان سعودی در آن سال نظارت داشته است...

«دیوید کیمخی» ریاست هیأت صهیونیستی را بر عهده داشت و در دیدارهایش با مسئولان سعودی خواسته هایی را به شرح زیر مطرح کرد: فشار بر کشورهای عربی جهت تعجیل در لغو تحریم های عربی علیه اسرائیل، قطع کمک های مالی به انتفاضه فلسطین و اقدام از طریق دوستان عربستان سعودی جهت توقف عملیات نظامی در لبنان.

*فرستاده فهد در سرزمین های اشغالی

«هرش گودمن» کارشناس نظامی رژیم صهیونیستی در تاریخ 12/10/1980 در روزنامه جرو زالم پست نوشت: در دوره ما بین شکست اکتبر و جنگ اکتبر 1967- 1973 تفاهم نانوشته‌ای میان اسرائیل و عربستان‌سعودی وجود داشت که به اسرائیل اجازه می‌داد، در صورتی مورد حمله مصر قرار گیرد، اسرائیل به نیابت از آمریکا اجازه دخالت مستقیم در عربستان‌سعودی سرشار از ثروت و مورد حمایت غرب داشت.

پژوهشگران رژیم صهیونیستی بر این باورند که اسرائیل دو بار عربستان سعودی را نجات داده است.

اول: در آغاز دهه شصت قرن بیست از طریق همکاری اسرائیل در جنگ یمن علیه عبد الناصر.

دوم: در سال 1967 که طی آن اسرائیل اقدام به اشغال صحرای سینا و شکست دادن ارتش مصر کرد.

بلای تأکید می کند: عربستان سعودی و اسرائیل روابط دوستانه و ارتباطات صمیمی را به طور مستمر پس از جنگ یمن با هم داشتند که هدف آنها از این روابط ممانعت از تجاوز نظامی عبد الناصر به جزیره العرب بود. بلای تأکید می کند اهارون، سفیر سابق اسرائیل در لندن طی سال های 1965- 1970 از عمق روابط برقرار شده توسط ملک سعود، پادشاه وقت عربستان سعودی با اسرائیلی‌ها در مواجهه با دشمن مصری سخن گفته است. این مسأله ای است که «فرد هالیدی» در کتاب خویش «جزیره العرب بدون پادشاهان» بر آن تأکید کرده و می نویسد: فیصل از اسرائیل درخواست کرد که برای حمایت از او در برابر عبد الناصر دخالت کند. در این راستا اسرائیل نیز سلاح های زیادی را در اختیار سعودی ها قرار داد و با استفاده از هواپیماهای انگلیسی سلاح ها را در مناطق تحت نفوذ قبایل حمایت کننده پادشاهی یمن فروریخت».

*نقش بندر بن سلطان در روابط پنهان با اسرائیل

«بشیر صقر» در تحقیقی با عنوان «نگاهی به ابعاد عادی سازی روابط سعودی – صهیونیستی» به روند عادی سازی روابط میان ریاض – تل آویو پرداخته که از بیش از ربع قرن گذشته آغاز شده است. وی در این خصوص به اسنادی اشاره می کند که نشان دهنده نقش برخی از اعضاء «گروه ویکتوریا» و به طور مشخص عدنان خاشقجی، میلیاردر سعودی است. شخصی که مستحق لقب «سفیر پرنده» عربستان سعودی است...

در کنار او شاهزاده بندر بن سلطان سفیر سابق عربستان در واشنگتن را می توان «تئوریسین عادی سازی روابط سعودی – صهیونیستی» به شمار آورد. عدنان قاشقجی تاجر معروف سلاح بوده و ارتباطات تنگاتنگی با تمامی پادشاهان سعودی داشت. به مرور زمان دوستی آنها به دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکا کشیده شد و آنها به همراه هم در حمایت از جنگ یمن با استفاده از مزدوران، سلاح و همچنین کمک مالی رژیم صهیونیستی جهت انتقال مزدوران و نظامیان چترباز از جده و جیبوتی به یمن جهت مشارکت در سرنگونی نظام جمهوری تازه زاده شده اقدام کردند. به دلیل این که قاشقجی دوست و شریک «دیوید کیمحی»، رئیس وقت سازمان موساد در عرصه تجارت سلاح بود و از طریق کیمحی، وی با بسیاری از مسئولان اسرائیلی از جمله بیگن، پرز، شارون و ... آشنا شد ( روزنامه هازیه 15/4/1987 ). او با موافقت ملک فهد و زیر نظر شاهزاده بندر بن سلطان، سفیر وقت عربستان سعودی در واشنگتن ملاقات های متعددی را با بسیاری از حکام و سیاستمداران عرب و اسرائیلی انجام داد و گزارش هایی را به دستگاه های اطلاعاتی آمریکا ارائه کرد. برای مثال او گزارشی را می‌نویسد و آن را به رابرت مک فارلین، مشاور وقت رئیس جمهوری آمریکا در امور امنیت ملی در 17/5/1983 ارائه می کند. در این گزارش 47 صفحه ای ادعا شده است که تمامی دولت های عربی به طور ضمنی قبول دارند که بیت المقدس از زمان امضای توافقنامه سازش در دست اسرائیل باقی بماند. (ساموئل سینان- خبرنگار صهیونیستی در کتابش درباره روابط عربستان سعودی با رژیم صهیونیستی به این نکته اشاره می کند).

گفته می شود، روابطی میان «کمال ادهم» و عدنان خاشقجی با دیوید کمحی، رئیس سابق موساد و «شویمر»، مدیر سابق کارخانه‌های هواپیماسازی رژیم صهیونیستی از طریق همکاری با شاهزاده بندر بن سلطان و فهد بن عبدالعزیز، پادشاه وقت سعودی وجود داشت که این افراد در دهه هشتاد به «گروه ویکتوریا» معروف شدند. این گروه در عرصه تجارت سلاح و تسلیحات نظامی فعالیت داشت و همان گروهی است که یهودیان را از اتیوپی به سرزمین های اشغالی منتقل کرد.

خاشقجی در جشن تولد 55 سالگی خود در شهر کن فرانسه به «سامدار پیری»، خبرنگار روزنامه یدیعوت آحارانوت در قاهره گفت: «عملیات موسی» جهت مهاجرت یهودیان فالاشای اتیوپی به سرزمین‌های اشغالی که توسط آمریکا، اسرائیل و سودان از طریق اراضی سودان انجام شد، طی یک نشست سری در مزرعه خصوصی اش در کنیا در سال 1982 طرح ریزی شد.

وی می افزاید: در این جلسه جعفر نمیری، آریل شارون و همسرش، نیمرودی و همسرش، شویمر و ناحوم امدونی رئیس وقت دستگاه اطلاعات اسرائیل حضور داشتند (روزنامه مصری الدستور 20/8/1990). در این جلسه سامدار پیری سخنانی درباره همکاری امنیتی میان خاشقجی و اسرائیلی ها بر زبان می آورد و قاشقجی با نصیحت به صهیونیست ها گفت: پیشنهاد می کنم که قدرت را به دوستان آریل شارون بدهید که در این صورت همه چیز رو به راه خواهد شد.

*داستان بندر بن سلطان و چهار شاهزاده موساد

در سپتامبر 2006 روزنامه‌های عربی و غربی درباره دیداری سخن گفتند که در آن ایهود اولمرت، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی و بندر بن سلطان، مشاور وقت امنیت ملی عربستان سعودی در امان، پایتخت اردن شرکت داشتند. دیداری که بخشی از تلاش جرج بوش برای حمایت از اولمرت پس از مصائب و شکست رژیم صهیونیستی در جنگ علیه حزب الله محسوب می شد. «دانیال آیالون»، سفیر سابق رژیم صهیونیستی در واشنگتن در این باره می گوید: ملاقات سعودی - صهیونیستی در سطح بالا انجام شده بود.

روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارانوت اقدام به انتشار جزئیات دیدار برگزار شده میان اولمرت و بندر بن سلطان کرد، دیداری که عربستانی ها آن را نفی می کردند.

"شیمون شویر"، تحلیلگر مشهور سیاسی رژیم صهیونیستی در شماره پنج شنبه 28/9/2006 روزنامه یدیعوت آحارانوت می نویسد: ملاقات اولمرت با مسئولان عربستان سعودی در پایتخت اردن با حضور ملک عبدالله دوم، پادشاه اردن صورت گرفت. این روزنامه می افزاید: «مائیر داگان»، ژنرال بازنشسته و رئیس موساد این نشست را از طریق هماهنگی با پادشاه اردن ترتیب داده بود.

پس از موافقت شاهزاده بندر بن سلطان با این ملاقات، معاونان اولمرت اقدام به مشخص کردن آخرین مواضع مربوط به خواسته های این نشست کردند. پس از گذشت چند روز این روزنامه نگار صهیونیست به نقل از منابع بلند پایه رژیم صهیونیستی اعلام کرد که اولمرت را در ساعات پایانی شب از خواب بیدار کرده و به سرعت او را به یکی از فرودگاه های نظامی سرزمین های اشغالی [اسرائیل] منتقل کردند و از آنجا یک بالگرد نظامی وابسته به نیروی هوایی اسرائیل او را به امان، پایتخت اردن منتقل کردند که «یورام تورب وش»، مدیر دفتر او و «گادی چامنی» از ژنرال های رژیم صهیونیستی و رئیس موساد نیز همراهش بودند.

زمانی که بالگرد در پایتخت اردن فرود آمد، ملک عبدالله پادشاه اردن در انتظار هیأت بلند پایه صهیونیستی بود. آنها به صورت کاملا محرمانه به یکی از کاخ های پادشاه اردن منتقل شدند.

بنابر اظهار یدیعوت پس از گذشت یک ساعت، دیدار با حضور سران سعودی آغاز شد و آنها با هم شام خوردند. طی این دیدار که چند ساعت به طول انجامید به خطرات ناشی از تلاش ایران برای تولید و دستیابی به سلاح هسته ای و گسترش تروریسم شیعی در منطقه پرداخته شد.

یدیعوت می افزاید: اولمرت و مذاکره کنندگان سعودی که اسامی آنان مشخص نشده است، در خصوص ادامه همکاری میان دستگاه های اطلاعاتی سعودی و صهیونیستی درباره برنامه هسته ای ایران با هم توافق رسیدند.

همچنین اولمرت طی این دیدار گفت: تا زمانی که جنبش حماس در رأس قدرت است و تا زمانی که «گیلاد شالیت» در زندان گروه های مقاومت فلسطینی باشد، اسرائیل دست به اقدام قابل ملاحظه ای نخواهد زد. همچنین در اثنای این دیدار اعلام شد که ادامه به دست گرفتن زمام امور و قدرت توسط حماس در نوار غزه به نفع فلسطینیان نیست. پادشاه اردن نیز در جریان این دیدار با طرح اولمرت موافقت کرد، طرحی که اولمرت بر اساس آن اعلام کرد، در قبال آزادی گیلاد شالیت حاضر است، بیش از یک هزار زندانی را از زندان های اسرائیلی آزاد کند.

این خبرنگار صهیونیست می افزاید: طی این ملاقات مسأله پرونده هسته‌ای ایران مطرح شد و اولمرت با درخواست «کاندولیزا رایس»، وزیر وقت امور خارجه آمریکا درباره ضرورت تشکیل جبهه ای از کشورهای میانه رو عربی برای رویارویی با ایران، سوریه و حزب الله موافقت کرد و اشاره شد که آمریکایی ها از مذاکرات سری جاری میان اسرائیل و عربستان سعودی آگاهی داشته اند.

شیمون شیور، نویسنده مقاله اشاره می کند که در دورة ریاست مائیر داگان بر سازمان جاسوسی اسرائیل موسوم به موساد روابط میان اسرائیل و کشورهای عربی در منطقه و از جمله عربستان سعودی توسعه و گسترش قابل توجهی یافته بود.

این نویسنده صهیونیست می نویسد: داگان، رئیس موساد در برابر مهمانان خارجی که وارد دفترش در مقر – کابینه رژیم صهیونیستی در تل‌ آویو می شدند، به هدایای دریافت شده از کشورهای عربی افتخار می کرد و می گفت: از زمانی که مسئولیت موساد را بر عهده گرفته توانسته است، در بسیاری از کشورهای عربی نفوذ کند.

پس از آغاز تحولات جدید در منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا موسوم به بیداری اسلامی ، و نیز پس از انتصاب بندر به ریاست سرویس امنیتی چهار پرونده کلیدی امنیتی منطقه از سوی آمریکا و تل آویو به بندر بن سلطان سپرده شد. این پرونده ها عبارت بودند از مصر، سوریه، عراق و لبنان.

بندر از سال 2005 با تکیه بر استراتژی دیپلماسی پنهان، پروژه روابط سری با رژیم صهیونیستی بویژه سرویس های امنیتی آن را کلید زد. وی به عنوان رئیس شورای امنیت ملی در آغاز این روابط را با توجیه نزدیکی به تل آویو به منظور ایجاد تعادل در سیاست آمریکا نسبت به ریاض کلید زد. اما با روند تحولات و تشدید و تقریب هم نظری ریاض و تل آویو نسبت به تحولات منطقه بویژه در دو حوزه ایران هراسی و تقابل با محور مقاومت، خاصه درباره قدرت یابی شیعیان در عراق، این روند سرعتی تصاعدی یافت. با ریاست توأمان وی بر سرویس امنیتی سعودی این روند بشدت تشدید شد تا آنجا که دیگر دولت سعودی و بندر بن سلطان هیچ ابایی از ابراز آن و علنی شدن آن ندارند.

در آن سوی اما، کلید دیپلماسی پنهان با سعودی در دستان موساد قرار داشت. موساد با روی کارآمدن بندر در شورای امنیت ملی سعودی و چراغهای سبز وی به تل آویو، و بنا به دستور نخست وزیر وقت دولت عبری، ژنرال آریل شارون پرونده رابطه را دراختیار گرفت.

چهره های کلیدی دیپلماسی پنهان و روابط سری میان بندر با موساد عبارتند از؛ مئیر داگان، تامیر پاردو، دیوید میدان و یوسی کوهن. این چهار نفر که ریاست و سه معاونت کلیدی موساد را برعهده داشتند، به چهار شاهزاده (Princes) موساد معروف بودند.

داگان به عنوان رئیس موساد، فرماندهی و هدایت این روابط را در اختیار داشت. پاردو اما در مقام معاون عملیات (کایساروت) موساد تا سال 2005 و هم چنین معاونت جمع آوری اطلاعات (تصومت) از سال 2007 و جانشینی داگان از سال 2009 و نیز ریاست موساد از سال 2011 تاکنون، یکی دیگر از ارکان این رابطه است. ضلع سوم این رابطه دیوید میدان معاون روابط خارجی موساد (تول)  از سال 2006 تا 2011 است که وظیفه اصلی وی توسعه و گسترش و بهبود رابطه موساد با دیگر سرویس های اطلاعاتی خارجی دوست می باشد. ضلع چهارم که البته اکنون خود کلیددار این رابطه سری است، یوسی کوهن است که از سال 2005 تا 2011 معاون عملیات موساد و از 2011 تا 2013 معاون جمع آوری اطلاعات و هم چنین جانشین پاردو رئیس وقت موساد و نیز از آگوست 2013 رئیس شورای امنیت ملی اسرائیل بوده است. این چهار نفر، مربع روابط سری میان رژیم صهیونیستی و سعودی و هم چنین معماران رابطه پنهانی میان تل آویو و ریاض می باشند.

از میان این چهار نفر، دو نفر دیگر در درون ساختارهای امنیتی رسمی اسرائیل حضور ندارند (میدان و داگان) اما پاردو و کوهن هنوز هم هستند. با این تفاوت که اکنون پرونده روابط سری میان اسرائیل با سعودی دیگر در اختیار موساد و رئیس آن پاردو نیست، بلکه این پرونده با رفتن کوهن به شورای امنیت ملی اسرائیل به آنجا منتقل شده است اگر چه که موساد هنوز هم در فرآیند کار مؤثر است اما دیگر کلیددار نیست. اکنون کلیددار این روابط یوسی کوهن و شورای امنیت ملی اسرائیل است. همانطور که در آن سو کلیددار شورای امنیت ملی سعودی است. راز تصاعد عملیات‌های تروریستی علیه جمهوری اسلامی ایران از سراوان تا بیروت و تشدید آن و نیز افزایش دیدارهای مشترک را باید در روابط 8 ساله میان این دو جستجو کرد.

اکنون در قلب محور ریاض-تل آویو دو مغز امنیتی سعودی-صهیونی هر دو در پست ریاست شورای امنیت ملی یکی در ریاض و دیگری در تل آویو با تکیه بر استراتژی تروریسم نیابتی غرب آسیا و شرق مدیترانه را  به خاک و خون کشیدند. کوهن در مقام خود، سه پرونده کلیدی ایران، سوریه و حزب الله را عهده دار است و بندر نیز چهار پرونده لبنان، سوریه ، عراق و مصر را.

*یوسی کوهن و بندر بن سلطان؛ پروژه های امنیتی مشترک

سرویس اطلاعاتی اسرائیل، موساد از سال 2005 تاکنون پروژه‌های عملیاتی مشترکی را با کمک دولت سعودی و در چهارچوب استراتژی خاورمیانه جدید آمریکایی-صهیونیستی و مهار جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت و منافع مشترک انجام داده اند. این پروژه ها را به تسامح می‌توان پروژه‌های مشترک بندربن‌سلطان و یوسی کوهن قلمداد کرد. چه اینکه بندربن‌سلطان هنگامی روابط با موساد را کلید زد که کوهن یکی از سه معاونت اصلی موساد (عملیات) را بر عهده داشت که البته در فرآیند طرح ریزی و هدایت عملیات‌های پنهان مشترک به معاونت اصلی بدل می‌شد. این نزدیکی به آشنایی و شناخت متقابل بیشتر دوطرف از توانایی‌ها و ظرفیت‌ها و روحیات متقابل انجامیده است. بویژه آنکه در میان رئیس و دیگر معاونین داگان و بعد پاردو این کوهن بود که عربی را مانند زبان مادر تکلم می کرد که شاید به ریشه‌های خاورمیانه ای وی بازمی گردد.

کوهن چه در مقام معاون موساد و چه در مقام جانشین رئیس و هم چنین چه در مقام رئیس شورای امنیت ملی اسرائیل پروژ<

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: